Að finna hlýju sam-mannkenndar.

Ég hef verið að prófa nokkuð áhugaverðan hlut sem felst í að spyrja sjálfa mig, hvar svo sem ég er stödd, hvort mér þyki vænt um X.

Í texta eftir Dalai Lama, færir hann rök fyrir því að til að vera hamingjusamur, eigi maður að þjálfa upp í sér samkennd í garð annarra, í stað aðgreiningar frá öðrum ..og það skipti í raun engu máli hvort einhver sé vinur manns í þessu lífi, óvinur, eða hvorugt, maður geti þjálfað upp væntumþykju til allra, sér og öðrum í hag. 

Þannig horfi ég á konuna í strætó, ríka manninn á jeppanum, asíubúann að safna dósum, fyrrverandi vinkonur mínar. Þetta er alveg ruglandi í ríminu þegar ég sé fyrir mér andlit yndislegrar frænku og skipti andlitinu út fyrir fíflið í vinnunni en reyni að halda í sömu hlýju tilfinninguna.